De groene kaart

Waar zouden we zijn zonder de Groene Kaart? Het verzekeringssysteem dient twee belangrijke doelen:

1. Voor de internationale reiziger is het niet nodig aan iedere landsgrens een WA-verzekering te kopen voor het te bezoeken land. De verzekering is tegenwoordig in ieder geval in de gehele E.U. geldig, ook naar de normen van het bezochte land.
2. Voor de benadeelde die in eigen land is aangereden door een buitenlandse voertuig is er een garantie dat de schade geregeld wordt naar de normen van het thuisland en er is ook een aanspreekpunt / garantie in eigen land, namelijk het Groenekaartbureau.

In een grijs verleden is gestart met een beperkt aantal West-Europese landen, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een systeem waaraan 46 landen meedoen. In de basis zijn dat landen in Europa of landen die er direct aan grenzen zoals Marokko en Tunesië. Voor alle deelnemende landen verwijzen wij naar de website van het gemeenschappelijk secretariaat van alle Groene Kaart Bureaus: cobx.org.   

De stelling

Terug naar het verzekeringsdocument. In eerste aanleg was het de bedoeling dat er wel aan de grens werd gecontroleerd op de aanwezigheid van een geldige verzekering (= geldige groene kaart). Later werd dit tussen een deel van de aangesloten landen vervangen door een garantie door de Groene Kaart Bureaus. Als blijkt dat een voertuig een geldig kenteken heeft uit bijvoorbeeld Duitsland is dat al voldoende voor het Duitse Bureau om voor dat voertuig garant te staan, ook als er sprake is van onverzekerd rijden.  We noemen dit het beginsel van 'gewoonlijk gestald' en dit maakt het dan mogelijk om de controle aan de grens af te schaffen. Let wel, dit geldt dus niet voor alle aangesloten landen, maar alleen voor die waarvoor een aanvullende onderlinge afspraak is gemaakt. Dat zijn inmiddels alle E.U. lidstaten + Zwitserland, Kroatië, Servië en nog een paar kleinere landen. Ook deze landen kunt u vinden op cobx.org.

Voor de meeste landen van het systeem heeft u dus in principe helemaal geen verzekeringsbewijs nodig, hoewel in geval van een aanrijding het toch wel comfortabel kan zijn om een document over de verzekering te kunnen overleggen. Zo is de uitwisseling van gegevens makkelijker en het bespaart betrokkenen ook verder onderzoek.

Wat de uitvoering en vorm van de Groene Kaart betreft, zijn de voorschriften van de werkgroep wegtransport van de UNECE (Verenigde Naties) bepalend. Daar is enige tijd geleden de discussie over digitalisering gevoerd. In eerste aanleg is toegestaan, dat de Groene Kaart ook in Zwart-Wit mag worden geprint.  Daarmee werd het mogelijk dat de verzekerden ook zelf thuis hun “Groene Kaart” kunnen printen zonder dat zij een luxe kleurenprinter nodig zouden hebben. Inmiddels is ook het vereiste van de print als zodanig door deze instantie beoordeeld en dat heeft ertoe geleid dat het printvereiste is vervallen; een digitale / elektronische vorm is voortaan ook toegestaan.  

Dat laatste laat onverlet dat op basis van nationale regelgeving tot heden een print nog wel verplicht kan zijn! De lidstaten hebben nu tot 1-1-25 de tijd om hun wetgeving aan te passen aan de nieuwe digitale mogelijkheden. Overigens bevat de Nederlandse wet geen expliciete vereisten hierover, wij zijn dus al op tijd voorbereid om bezoekers uit andere landen volgens de nieuwe regels te ontvangen.

Conclusie

Als vaker verdient het antwoord op onze stelling de nodige nuance. Vanaf 1-1-25 is het gestelde juist. Tot die datum moet u er zeker rekening mee houden dat in sommige landen buiten de E.U. een geprint exemplaar wel noodzakelijk is om de grens over te komen. Los hiervan blijven wij het advies geven om voor de zekerheid en gemak toch altijd nog een geprint verzekeringsbewijs mee op reis te nemen, ook na 1 januari a.s. Zo is na 75 jaar dit mooie verzekeringssysteem nog steeds springlevend en gaat uiteraard wel met zijn (digitale) tijd mee.

Auteur
Jelle Smits, Nederlands Bureau