Directeur Ingrid Visscher van de Vereende / schade- en verzekeringswerken in weekblad Elsevier: ‘dit is het summum van verzekeren’. Ingrid Visscher vertelt in de rubriek - wat verder ter tafel komt – waarom zij voor de Vereende koos. ‘Het gaat er bij de Vereende nog ‘ambachtelijk’ aan toe. Niet systemen maar mensen beoordelen’.
Ingrid Visscher (54) leidt een klein, maar bijzonder verzekeringsbedrijf, de Vereende. Het gaat er daar nog ‘ambachtelijk’ aan toe. Niet systemen, maar mensen beoordelen.
Bij het noemen van de naam de Vereende gaan weinig belletjes rinkelen. Dat komt ongetwijfeld doordat die naam nog niet lang bestaat – sinds september vorig jaar, om precies te zijn, toen de Verenigde Assurantiebedrijven NV, Rialto Verzekeringen en BAVAM samen als de Vereende verder gingen. Maar de onbekendheid heeft ook veel te maken met de omvang en de activiteiten van de verzekeraar. ‘Klein, maar fijn’, omschrijft directievoorzitter Ingrid Visscher het bedrijf.
De Vereende (110 miljoen euro aan inkomsten, 130 medewerkers) verzekert vrijwel alles wat andere verzekeraars niet verzekeren. Het bedrijf levert maatwerk. Dat is wat Visscher bedoelt met ‘fijn’. De Vereende werkt nog ‘ambachtelijk’; bij het accepteren van klanten, bij het behandelen van schades.
‘Wij doen de dingen die niet door de machine gaan. Bij ons beoordelen mensen. Wij houden zeer van de inhoudelijke kant van het vak. We vinden het leuk om ergens de tanden in te zetten en als detectives op zoek te gaan. Dit is het summum van verzekeren. Bij ons komen bijzondere risico’s langs. Bijvoorbeeld een tank uit de Tweede Wereldoorlog die over de openbare weg naar een tentoonstelling moest worden vervoerd. Normale polissen sluiten dat uit.’
Visscher leidt de Vereende sinds april 2015. Daarvoor was ze zeven jaar operationeel directeur bij kinderrechtenorganisatie Unicef. Eerder werkte ze voor Aegon en Delta Lloyd. ‘Veel mensen die in deze branche werken, zijn er toevallig in beland. Ik heb er heel bewust voor gekozen. Ik studeerde rechten en dacht: ik wil graag bij een bedrijf werken, maar dan wel een bedrijf dat een ingewikkeld en juridisch interessant product verkoopt.’
Na haar uitstap naar Unicef werd ze voor de Vereende benaderd. Was het een grote verzekeraar geweest, dan had ze geaarzeld. ‘De Vereende is even groot als Unicef. Dat beviel goed. Ik ken iedereen, ik weet wat er speelt. Dit kwam langs en het was bingo.’
De Vereende doet meer bijzondere dingen. Het verzekert particulieren van wie de autoverzekering is geroyeerd wegens wanbetaling. Het verzekert bedrijven met activiteiten met ongebruikelijke risico’s. Zoals tattooshops die hun aansprakelijkheidsrisico willen verzekeren. ‘Laatst hebben we een taxibedrijf geaccepteerd dat op de startbaan van Schiphol mensen naar hun vliegtuig brengt. En we hebben een ondernemer geaccepteerd die instructies geeft aan mensen voor het gebruik van kettingzagen.’
De Vereende verkoopt niet alleen eigen polissen. Het bedrijf voert ook het management over onder meer het Nederlandse Bureau Motorrijtuigverzekeraars, dat alles regelt rondom groene kaarten en buitenlandschades, en over zogeheten pools. Daarbij worden risico’s in stukjes geknipt en storten verzekeraars geld in een pot (of ze reserveren zelf een bedrag) om eventuele schades uit te keren. De Vereende handelt die af.
Het beheert ook het Fonds Middelen Gemoedsbezwaarden. ‘Als je op de weg wilt rijden, moet je verzekerd zijn. Niet iedereen wil dat, vanuit geloofsovertuiging. Bij ons halen die mensen een ontheffing, waarvoor ze administratieve kosten moeten betalen. Als ze schade veroorzaken en iemand anders is de dupe, dan zullen wij die schade vergoeden en daarna verhalen op de veroorzaker. Bij heel grote schades zie je vaak dat het geld door de geloofsgemeenschap wordt opgebracht.’
Opvallend zijn de Atoompool en de Terrorismepool. De eerste verzekert nucleaire risico’s in Nederland. Zoals de aansprakelijkheid van de kerncentrale in Borssele. De tweede werd in het leven geroepen na de aanslag in New York op 11 september 2001. Die pool is 1 miljard euro groot, waarvan 50 miljoen van de overheid komt.
‘Na die aanslag ontstond het besef dat het risico op aanslagen enorm groot werd en dreigde het onverzekerbaar te worden. Om dat te voorkomen, hebben verzekeraars besloten het risico samen te dragen. Er is toen gezegd: er moet 1 miljard beschikbaar zijn. We kijken nu met alle betrokkenen, ook de overheid, naar de opbouw van die pool. Is dat miljard nog wel voldoende? Of is het juist te veel, omdat de aanslagen de laatste jaren anders en kleiner zijn?’
Sinds anderhalf jaar heeft de Terrorismepool een adviescollege met deskundigen op het gebied van terrorisme. ‘Kijk je thuis in je polis, dan zie je dat daar een terrorismeclausule in staat. Maar wat is nou precies een terroristische aanslag in de zin van de polis? Daar hebben we het met die adviseurs over. Dat is enorm boeiend en relevant.’
Visscher zit wel vaker aan tafel om over belangrijke ontwikkelingen te praten die tot nieuwe risico’s leiden die verzekerd moeten worden. Neem cybercriminaliteit.
‘Er worden in de markt wel mondjesmaat schadeverzekeringen voor bedrijven tegen cybercriminaliteit aangeboden, maar dat komt moeilijk op gang. Er zijn geen risicomodellen, er is nauwelijks schadehistorie. We onderzoeken momenteel of we met een aantal verzekeraars de krachten kunnen bundelen. Daar gaan we als de Vereende mee aan de slag – uitzoeken, puzzelen, een goede polis in elkaar zetten. Ik vind het mooi dat ik zo mijn steentje kan bijdragen aan de maatschappij.’
Studeerde rechten in Utrecht. Trad in 1987 in dienst bij Aegon, waar ze elf jaar bleef en diverse managementfuncties bekleedde. Vanaf 1998 was ze negen jaar directeur bij Delta Lloyd Zorg. Stapte in 2007 over naar Unicef en kwam in april 2015 bij de Vereende. Ze is gehuwd en heeft een dochter van zeventien.
